Ten film pokazuje, że człowiek to nie maszyna. Maszyna jest zawsze "ready" tak jak głosił napis na ekranie. Maszyna nie ma emocji, nie ma duszy, rodziny i przyjaciół. Ojciec zachwycał się technologią i jej możliwościami gdy opowiadał o tym swoim studentom, celem jego życia wg słów Pawła była przyszłość, było sprawienie aby kolejnym pokoleniom żyło się łatwiej. Paweł natomiast żył teraźniejszością, cieszył się z gołębia na oknie i płakał nad martwym psem. Szukał sensu i celu życia. Dla ojca, człowiek to tylko kupa białka, której w chwili śmierci po prostu przestaje bić serce, o czym opowiadał synowi. Jeśli człowiek to nic innego niż białko, to dlaczego ktoś miałby po nim płakać? Wszak to po prostu naturalny proces. Jeśli ojciec chciał być konsekwentnym ateistą nie ma również sensu pójście do Kościoła na koniec filmu i niszczenie ołtarza. Przecież Boga wg niego nie ma, to po co chodzić do takiego miejsca? A jednak to Bóg symbolicznie płakał razem z nim co widzimy w ostatniej scenie. Ten film jest zatem o tym, że życie ludzkie to coś znacznie większego niż "twarde dane", zrozumie to tylko ten kto doświadczył osobistych tragedii i odnalazł rzeczywisty cel w życiu. Cieszę się, że mogę należeć do takich osób.