To, że mamy materiał eksportowy, a raczej emigracyjny powoduje falę zachwytu, nawet u osób, które nie znają twórczości ofiary oraz reakcję przeciwną - mieszanie z błotem na podstawie tylko tego, że uwielbienie jest dzięki międzynarodowej rozpoznawalności. Nie dziwię się, jeśli klimat jego filmów nie porywa wszystkich, nie dziwię się, że znajduje on adoratorów zawiedzionych po zapowiedziach wielkiego kina, którzy bronią filmu - przed sobą - doszukując się drugiego dna, a broniąc siebie udają, że ten geniusz poznali. Trzeba zachować tu dystans. Dla mnie te "francuskie" produkcje, zwłaszcza w warstwie aktorskiej, faktycznie pozostawiają wiele do życzenia. Jest w trylogii i podwójnej weronice maniera francuskiego braku temperamentu, coś jak najnowsze komedie francuskie czy kino akcji np. taxi, jacyś rycerze we współczesności - goście cośtam, 13 dzielnice, głównie z kasovitzem i reno, a to wszystko z domieszką arcyromantycznej Audrey Tatou. Filmy cztery wspomniane są przez Piesiewicza i Kieślowskiego zrobione z zalatującą francuszczyzną manierą - poza polską częścią o cwaniaczku zamachowskim - ta z polską manierą. Podejmował próbę robienia filmów nietuzinkowych, ale wychodziło to jakoś tak sentymentalnie, bezpłciowo można by rzec, mdło. Dekalog na poziomie telewizyjnym, poprawny, część o miłości z szapołowską super. Jego polskie filmy oglądałem dawno i we fragmentach i nie jestem pewien, czy to te, o których myślę, jednak zapewne lepsze od eurokosmopolitycznych. A najlepsze w jego dorobku są niezliczone dokumenty z czasów prl w czerni i bieli. Niby o niczym ale wciągają bardziej niż kolory i weronika.